Fibular Non-Vascularized Graft Might be a Practical Solution for Treatment of Osteopenic Humeral Shaft Non-union in Elderly Obese Patients

Abstract

Objective:

The study aim was to report on the use of intramedullary fibular strut autograft and plate fixation in diaphyseal atrophic non-union of the humerus in elderly obese patients.

Methods:

Between 2001 and 2006, 4 patients with diaphyseal non-union of the humerus were treated in our institution by intramedullary fibular autograft and AO plate fixation. Average age of the patients was 67 years (range, 65-69) and BMI (Body Mass Index): 39 kg/m2 (range, 35-42.5). There were three females and one male. The patients each had fractures of mid-shaft and junction of middle and proximal thirds. Three were closed fractures and one open fracture had eventual atrophic non-union upon presentation. Data collected retrospectively included grip strength, range of motion, radiographic parameters, and functional outcomes as measured by the DASH (Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand) questionnaire.

Results:

Patients were followed-up for an average of 4 years (range, 3-6). Union was achieved in all patients in 3. 2 months (range, 3-4) and patients were very satisfied with the treatment. There were no perioperative complications. The average humeral shortening was 2.7 cm (range, 1-5). Preoperative DASH score averaged 58 points (range, 47. 7-70. 5). DASH score at the last follow-up averaged 17 points (range, 9-20. 4).

Conclusion:

The surgical treatment of humerus diaphyseal non-unions in elderly and obese patients is not only difficult but also costly. Moreover,time consuming surgical interventions brings life-threatening risks in particular in those patient populations. Thus, we consider this method to be an applicable treatment alternative where humerus diaphyseal union is obtained. (JAREM 2011; 1: 15-7)

Alternate abstract:

Amaç:

Yaşlı, obez hastalardaki kaynama sorunlu humerus diafiz kırıklarında damarsız fibula otogrefti ve plak vida tespitiyle elde edilen tedavi sonuçlarını bildirmeyi amaçladık.

Yöntemler:

2001-2006 yılları arasında kliniğimizde kaynama sorunları olan humerus diafiz kırıkları nedeniyle tedavi edilen 4 hasta (3 kadın, 1 erkek) bu çalışmada değerlendirildi. Hastaların ortalama yaşı 67 (65-69 yıl), VKİ (vücut kitle indeksi): 39 kg/m2 (35-42.5) idi. Tüm hastalarda orta ve 1/3 proksimal humerus bölgesinde şaft ortası kırığı saptandı. 3 hastada kapalı kırık, 1 hastada atrofik non-union gelişimine neden olmuş açık kırık öyküsü mevcuttu. Retrospektif olarak değerlendirilen hastaların kavrama gücü, eklem hareket açıklığı ölçüldü ve radyografik olarak kırık iyileşmesi değerlendirildi. DASH üst ekstremite işlevleri anketleri yapıldı.

Bulgular:

Ortalama 4 yıl (3-6 yıl) süreyle takip edilen hastalarda 3.2 ay (3-4 ay) içinde kaynama geliştiği görüldü. Hiçbir hastada perioperatif komplikasyon gelişmedi. Ortalama humeral kısalma 2.7 cm (1-5 cm) olarak saptandı. Hastaların preoperatif dönemdeki DASH skorları ortalama 58 puan (47.7-70.5) iken son kontrollerde ortalama 17 puana (9-20.4) geriledi.

Sonuç:

Yaşlı ve obez hastalarda görülen humerus diafizi kaynama sorunlu kırıkların cerrahi tedavisi zor olmasının yanısıra pahalıdır. Ayrıca bu hasta grubunda uygulanacak karmaşık cerrahi girişimler hastanın hayati risklerini daha da artırabilir. Bu sebeplerden dolayı uyguladığımız yöntemin iyi bir alternatif olacağını düşünüyoruz. (JAREM 2011; 1: 15-7)