Voorwoord bij het themanummer genetische aspecten bij prostaatkanker

Al in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw werd, bij gebrek aan beter, een klinische definitie van ‘erfelijk prostaatkanker’ opgesteld. Nu, bijna 30 jaar onderzoek later, zijn we nog niet veel verder helaas. Elke uroloog zal wel eens een man met prostaatkanker zien waarbij hij (of zij natuurlijk) vermoedt dat er iets erfelijks aan de hand is. Vanwege de familieanamnese. Of vanwege de extreem jonge leeftijd bij diagnose. Maar is dat ook echt het geval? Er bestaat nog geen test waarmee we een groot aantal prostaatkankergenen tegelijkertijd kunnen onderzoeken. Maar mannen komen wel met vragen of ze hun PSA moeten laten bepalen, omdat een familielid prostaatkanker heeft. Of ze hebben dat al laten doen bij hun huisarts. Wat moet het beleid van de uroloog daarbij zijn? Waar moet hij op letten? Moet hij bijvoorbeeld ook navragen of er borstkanker en andere vormen van kanker in de familie voorkomen? Het antwoord is ja. Sommige prostaatkankerpatiënten hebben een verhoogde kans dat ze drager zijn van een mutatie in een borstkankergen. En andersom is het zo dat dragers van een mutatie in een borstkankergen (BRCA2) een verhoogde kans hebben op prostaatkanker. Wat is de stand van de wetenschap op dit terrein? Wat betekent het eventueel voor de diagnostiek en de behandeling van een man met zo’n genmutatie? En niet minder belangrijk, wat betekent het voor die man zelf en zijn familie? Kunnen zij na erfelijkheidsonderzoek bijvoorbeeld nog wel een overlijdensrisicoverzekering afsluiten? In dit themanummer krijgt u antwoord op deze vragen. Er is relatief weinig bekend over erfelijke aanleg voor prostaatkanker. Maar wát we weten, dóet er wel toe. We wensen u veel leesplezier.